Ziggy

Aangekomen in Laguna. We hebben de route van vandaag iets ingekort, en die van morgen iets langer gemaakt......en dat was maar goed ook! Vanmorgen een riant ontbijt en om iets voor 8 liepen we het stadje uit. Na de dikke lunch van gisteren hadden we 's avonds niet veel honger meer, dus in de lokale tienda een yoghurtje en wat fruit gehaald. Het was echt koud vanmorgen en er stond ook een windje, dus over de fleece een windstopper nodig om het lijf een beetje warm te houden. We liepen als het ware onder de lage wolken door, met links van ons de rivier. Een prachtig groen landschap vol met bomen, en de weg die er tussen door kronkeld. Heel af en toe een auto, die blijkbaar ook naar het volgende slaperige dorpje moest. Er was weinig klimmen en dalen dus ging het mooi snel vooruit en konden we overal koffie drinken......tot zo'n 7 kilometer voor onze eindhalte......Ineens ging het steil omhoog op een kiezelpad, en uiteindelijk is dat al die tijd zo gebleven! Het was echt moordend, en het heeft geen zin om steeds te stoppen want je moet toch weer verder. Het wordt bovendien voor je spieren ook steeds lastiger om te klimmen als je gaat zitten. Dus heeel langzaam naar boven, zonder te weten hoe lang nog......stug door blijven lopen, en zorgen dat je niet buiten adem raakt. En dat lukt niet over zoveel kilometers, dus toch stoppen, water drinken en weer door.....tot we echt gek van werden, wat een inspanning! Dit stuk was werkelijk het moeilijkste stuk tot nu toe. Ik moet het echt even kwijt, want na een cola zero, 2 zakjes chips en een stuk chocoladecake ben ik wel weer redelijk hersteld, maar nog zeker niet de "oude". Hier op het terras van de herberg werd iedereen binnengehaald die boven aan de berg gekomen was, erg leuk! Ik ging half dood zitten op de stoep, en naast mij een vrouw met grote zonnebril die mij vriendelijk vanaf haar stoelnaankeek. Ze had een soort strandpakje aan, nagels gelakt, zonnehoed op en rookte een sjekkie. Ze vroeg hoe het geweest was, maar ik was nog helemaal in de vernieling en lag naar adem te happen......goed maar steil....heel steil. Van opzij keek ik nog eens goed naar haar handen en toen naar haar voeten....erg groot voor een vrouw. Het leek me dan ook eerder een omgebouwde man. We raakte wat aan de praat want ook zij had vandaag gelopen, maar was alleen de berg op geklommen, en ze zat dus al een poos te kijken naar iedereen die binnen kwam. Ze deed de Camino samen met Ziggy, maar die lag nu op bed, die was moe. Met Ziggy was ze nooit alleen, en had ze altijd aanspraak zei ze. Ik kreeg langzaam het gevoel dat er weer iets niet klopte maar kok mijn vinger er niet opleggen....Ze vertelde dat ze haar rugzak natuurlijk op haar rug draagt, en Ziggy voor op haar buik, zo kan Ziggy alles zien. Ziggy is heel groot en een speelgoedbeest......ik verslikte me in mijn cola en veronderstelde dat het klimmen toch echt veel te zwaar voor me geweest was. Vanavond gaat ze me voorstellen aan Ziggy.....Toen heb ik de schaduw maar even opgezocht om af te koelen......

Voor de grote klim, was er plenty tijd om rustig na te denken. Van de week las ik op FB dat het broer/zus dag was.... Weer een nieuwe uitvinding, maar goed het is een teer onderwerp voor mij dus ik was er door gegrepen. In mijn geval is het hebben van zusjes natuurlijk heel bijzonder. Eerst heb je ze 50 jaar niet, en dan heb je er ineens 2 van moeders kant. Na de eerste schok van de "ontdekking" het snuffelen aan elkaar, en het bijpraten van die 50 jaar, komt nu de tijd van het "verbinden". Het is geweldig om te zien dat er mensen op deze wereld rondlopen die op mij lijken, dezelfde handen en postuur hebben. Toch zijn er natuurlijk ook veel verschillen. Zij zijn heel anders groot gebracht dan ik. Zij hebben het samen met onze moeder moeten rooien, iets wat zeker niet altijd gemakkelijk geweest is, en ook zijn sporen heeft nagelaten. Toch had ik daar natuurlijk ook het liefst deel van uit gemaakt. Met de beslissing van mijn moeder om mij af te staan, heeft ze mij niet alleen mijn moeder ontnomen, maar ook mijn zusjes, en mijn zusjes heeft ze mij onthouden. Na 50 jaar geen gezamelijke herinneringen te hebben gehad, proberen we de draad op te pakken. We voelen wel dat we verbonden zijn, en willen ook graag verbonden zijn. Toch gaat ook dit soms gepaard met gevoeligheden en soms ook met pijn. We proberen zo goed en zo kwaad als we kunnen alles bespreekbaar te maken en te houden zodat we, ook na zoveel jaar,  zonder elkaar kunnen voelen en beleven dat we zusjes zijn.