Thuis

Op de bank buiten kijk ik de tuin in. De was hangt te drogen, de boodschappen zijn alweer gehaald, en Maxim komt vanmiddag nog spelen met Opa en Oma. Ja we zijn weer thuis! Gisterenavond na een tussenstop in Barcelona lagen we weer in ons eigen bedje. De Peace Walk heeft ons niet gebracht wat we dachten dat het ons zou brengen. De route was echt veel te zwaar voor ons, te eentonig en de onderkomens te spartaans. De Peace Walk staat nog in de kinderschoenen, de afstanden zijn te lang zonder mogelijkheid om je dagen in te korten. Ook de routebeschrijving moet zorgvuldig worden nagekeken zodat de foute of verwarrende aanwijzingen eruit gehaald kunnen worden. Ook zou je voor vertrek moeten weten dat er niet altijd paden zijn om over te lopen maar dat je zelf je pad moet maken door bv. 2 meter hoge begroeing. Ook het lopen door omgeploegde akkers en dwars door maisvelden is een erg zware opdracht waar wij in ieder geval niet op getrained waren. De confrontatie met vooral Hongarije was een bijzondere ervaring. Ongelooflijke lieve mensen die alles voor je willen doen, maar ze hebben niets. Met een gemiddeld inkomen is 300 euro per maand en een groententuin moeten ze het doen. Voor ons was dit duidelijk voelbaar hoe weinig dit is als we sanitaire voorzieningen zagen. Alle huizen hadden op z'n minst achterstallig onderhoud. De mensen werken er hard en starten vroeg. De supermarkt is vaak voor 5 uur s'ochtends al open. De vrouwen hebben baarden en snorren en hun handen worden vast nooit meer schoon van al het werken op het land. Niemand boven de 25 lijkt nog tanden te hebben, en toch lachen ze. Het fruit hing overal aan de bomen, rijp en heerlijk. Ik heb genoten van de prachtige natuur, het wild wat bijna voor je voeten wegspringt, de prachtige bloemen die overal in het wild groeien......ik was gewoon niet voorbereid op de zwaarte van de tocht. Ik was steeds bezig met niet te verdwalen, onze veiligheid, het gebrek aan leuke dorpjes waar iets te zien zou zijn, uitputting en het onvermogen om 's nachts te herstellen. Gelukkig hebben wij een heerlijk huis om naartoe terug te komen en fijne lieve kinderen die ons met open armen ontvangen!
Vredig heb ik me bepaald niet gevoeld. Het was voor mij echt een aanvaring met mijn grenzen, psychische en fysiek. Grenzen voelen en grenzen stellen, dat was volgens mij het thema van deze reis. Ik ben heel blij dat we deze reis hebben kunnen maken, ik had het echt niet willen missen, maar nu ik zo op m'n eigen bank lig en straks Maxim ga halen voel ik ineens een heleboel Peace in m'n hart......

Heel hartelijk bedankt voor al jullie , mails, appjes en reacties op de blog.....alles heeft meegeholpen!