Nog 140 kilometer

2 oktober 2014 - Triacastela, Spanje

Aangekomen in Triacastela. Vanmorgen ging de wekker om kwart voor 7. Voorzichtig deden we het schuifgordijn van het dakraam aan de kant en zagen een prachtige sterrenhemel! Onbewolkt dus, en dat beloofd meestal een mooie dag. Even later zat ik al beneden in de herberg om ontbijt te bestellen. Naast me op de kruk zat het baasje van Ziggy, nu gekleed in een veel te kort spaans rokje. Angy, zoals ze zich had voorgesteld was stukken minder spraakzaam dan de dag ervoor. Ze zat, met een veel te grote hoed op haar hoofd, haar brood te soppen in de koffie. Ziggy lag denk ik nog te slapen want die heb ik ook niet meer gezien. Na het ontbijt snel vertrokken. We moesten eerst de klim van gisteren nog afmaken, voor we aan de route van vandaag konden beginnen. De kuiten stonden nog strak van gisteren, en ook de rest van het lijf had startproblemen......Eenmaal de berg op geklommen werd het echt goed licht en zag je hoe prachtig het allemaal weer was. Om ons heen de groene bergen, de zon die mooi op de weidjes scheen, en de mist die er in de dalen hing.....ik kan er geen genoeg van krijgen. Onderweg genoeg gehuchtjes waar we wel koffie konden drinken, en waar we ook veel bekenden zagen......dat is éen van de dingen die zo leuk zijn, steeds weer gezichten die je eerder zag. Soms raak je ze een paar dagen kwijt, en ineens zitten ze op een terrasje. Vandaag ook een lange, soms steile, afdaling. Wat zouden we zijn zonder stokken! Voor we weggingen had ik me niet gerealiseerd hoe belangrijk de stokken zijn. Bij het klimmen zijn ze net die extra steun, en bij het dalen zijn ze zo belangrijk omdat je ze helpen om niet weg te glijden. Ik denk dat ik zonder stokken al wel meerdere keren gevallen zou zijn met al die losse stenen en de soms heel gladde klei. Het andere grote voordeel van stokken is dat je handen niet dik worden. Als je zonder stokken loopt, hangen je armen meestal naar beneden en worden je handen dik, door het gebruik van de stokken heb je nergens last van. Vandaag zag ik ook paaltjes langs het pad staan met het aantal kilometers tot Santiago de Compostela. Het zijn er nog maar zo'n 140! We denken nu dat we volgende week woensdag Santiago zullen binnen lopen. We hebben ook besloten dat het voor ons daar stopt, en dat we niet verder lopen tot in Finisterre. In plaats van door te lopen willen we genieten van de andere Peregrinos die aankomen. Volgens het boekje zou je de laatste dag maar 5 kilometer lopen om vroeg in Santiago te zijn. Je hebt dan tijd om je stempelboekje te laten controleren en je certificaat op te halen voor de Pelgrims mis om 12 uur begint. Wij doen het net effe anders, en komen de woensdag pas 's middags aan. Misschien kunnen we wel nog onze papieren in orde laten maken, maar we gaan de volgende dag pas naar de mis. Het schijnt een spektakel te zijn, vooral als er genoeg geld ingezameld wordt om de grote wierookpot te laten zwengelen door de paters. Lukt dat niet op de donderdag, dan hebben we ook de vrijdag nog, want zaterdag vliegen we weer naar huis. We kunnen ons nu nog helemaal niet voorstellen dat dit wandelen ook weer ophoud. We zitten in dat ritme van opstaan, lopen, siësta, eten en vroeg naar bed. We denken niet veel verder dan onze volgende stopplaats, en 's avonds bekijken we de route voor de volgende dag. Toch ontkwamen wij er natuurlijk niet aan om toch onze retour te regelen, maar het voelt nog erg ver weg. Alhoewel ik met heel erg goed, mentaal uitgerust en in balans voel denk ik toch dat als we eenmaal thuis zijn, er nog wat tijd nodig zal zijn om dit allemaal te verwerken. Alles wat je onderweg ziet en meemaakt registreer je, maar je gaat verder en moet opletten waar je loopt! En dan is het volgende adembenemende uitzicht er al weer, weer een prachtig dorpje of je ziet mooie bomen of bloemen. Het idee dat dit over een week zal stoppen voel nu nog onwerkelijk en ook wel een beetje verdrietig. Natuurlijk mis ik de kinderen en Maxim, onze vrienden en onze eigen spulletjes en huis, maar dit is ook zo verschrikkelijk mooi......ik wil er eigenlijk geen afscheid van nemen! Gelukkig hoeft het ook nog even niet.....

Foto’s