Siësta!

Aangekomen in Palas de Rei. Heerlijk geslapen, en op de rand van het bed vanmorgen 2 yoghurtjes gegeten. Het is weer zondag dus je weet maar nooit of er iets open zal zijn. Sinds die ene keer dat we uiteindelijk ons noodrantsoen hebben moeten aanspreken, zijn we voorzichtiger geworden.....zeker als het een zondag is. Om kwart voor 8 stonden we buiten, goed ingepakt want het was koud! Ik denk dat ik voor de tweede of derde keer niet in korte broek was, alhoewel.....ik hadhem gewoon over mijn legging aangedaan, anders heb ik geen zakken, en Peregrinos hebben zakken nodig! Gelukkig was er in het dorp toch nog een café open, en hebben we snel een sapje en een koffie/thee gedronken. Niets is zo armoedig als vertrekken zonder iets warms in je maag. Het was vandaag een echte zondag wandeling. Wat klimmen en dalen, geregeld een dingetje waar je wat kon eten en drinken, en tegen 2 uur waren we dan ook in Palas de Rei. Een super mooie, nieuwe, moderne hostel, dat is dus weer genieten! Even douchen, schone kleren aan en de was in een machine gestopt. Hier hebben ze een prachtig systeem. Wasmachine heeft maar 1 programma van 30 min op 30 graden. Was erin, 4 euro erin, en wasmiddel komt automatisch bij de was. Droger staat er ook, weer 4 euro..... Proberen dus om met iemand te"delen", want de droger kan je ook op 45 min zetten. Ondertussen aan de overkant het Peregrino menu gegeten. Was is dus klaar, en we kunnen nu aan de siësta beginnen. Samen keken we tijdens ons eten naar de route van morgen. We stoppen 3 kilometer voor de het eindpunt in het boekje, en die pakken we er de dag nadien dan bij. Woensdag doen we de routes van de laatste 2 dagen in 1 dag omdat we anders met een stukje van 5 kilometer blijven zitten. Ze hebben dit speciaal zo gedaan zodat je op de laatste dag dat je loopt heel vroeg in Santiago kunt zijn, en om 12 uur bij de Pelgrims mis kunt zijn. Wij zullen dat wel op de donderdag doen, voor ons hoeft dat allemaal niet op die ene dag. Ik heb echt nog niet het gevoel dat we vlakbij Santiago zijn. Ik zit nog zo helemaal in de Camino.....wel voel ik me opgelucht en blij dat ik weet dat we Santiago gaan halen. Het idee dat we dan bijna 800 kilometer gelopen hebben voelt onwerkelijk. Tijdens die 800 kilometer heb ik tijd gehad om van alles te overdenken. Nadenken zonder dat je afgeleid wordt door de dagelijkse beslommeringen. Dat is wel iets heel bijzonders, en fijn om mee te maken. Ik heb geprobeerd om gedachten en gebeurtenissen die niet bijdragen om vandaag en op dit moment gelukkig te zijn, achter mij te laten. Ik zie steeds meer het belang van "leven in het nu" in. Ook het bewust bezig zijn met de vrijheid die je hebt om keuzes te maken is een rode draad geweest op mijn Camino. Je werkelijk realiseren, dat je kunt kiezen.....in elke situatie, op elk moment. De gevolgen van die keuze horen daar natuurlijk ook bij. Het heeft dus geen zin meer om te zeggen dat je iets niet wil, als je niet bereid bent om een andere keuze te maken. Het is het "doen" wat het verschil maakt. 's Morgens vertrek je zonder te weten hoe de route precies is, je weet ook niet wat je allemaal gaat zien of wie je zal ontmoeten. Je kiest om te vertrekken en onderweg te zijn. Dit doe ik nu al zo'n 30 dagen. Ik geniet van het onverwachte, de mooie natuur en de ontmoetingen. Natuurlijk is er ook elke dag de inspanning van het lopen, de pijntjes die je voelt....maar die wegen niet op tegen het "onderweg" zijn. Misschien is dat ook eigenlijk wat ik wil, steeds onderweg zijn. Niet gevangen in beperkende gedachten, niet terug gehouden door beperkende keuzes. Ik wil ook niet gebukt gaan onder keuzes en gebeurtenissen uit het verleden. Door mij hiervan bewust te zijn is dat ook niet zo. Ik kan alleen vandaag leven, op dit moment, en doe dat dan ook voluit. Straks en morgen is een verrassing, net als de route van de Camino. De route is er wel, maar hoe, wat en waar weet je niet......tot je hem loopt!