Langzaam laat ik steeds meer achter......

Aangekomen in Portomarin. Gisteren nog lekker op een terras gegeten en heerlijk geslapen. We waren zelfs voor de wekker wakker! Spullen gepakt en hup met de geit. Tot onze verbazing waren de restaurantjes van gisteren allemaal dicht, en net toen we ons er bij neergelegd hadden dat er geen warm drankje of vers sinaasappelsap inzat voor het ontbijt, zagen we toch nog een klein cafétje wat open was op de zaterdag. Een oud vrouwtje aan de pers, dus dat duurde even, maar het resultaat was heerlijk. Het was vandaag toch weer behoorlijk klimmen en dalen. Het weer was bewolkt en fris, dus wel echt heerlijk om te lopen. De natuur was werkelijk weer zooo mooi, en de paden kronkelden zich door kleine gehuchtjes van enkele boerderijen en kleine dorpjes. Het zijn allemaal plaatsen waar je anders echt nooit zou komen. Meestal zijn de wegen nog niet verhard, zijn er geen winkels en lijkt het bijna altijd uitgestorven. En dan ineens komt er een groepje koeien aan wat naar een andere wei moet, of zie je in het veld iemand die de appels van de boom af slaat. Overal zijn groente tuinen met vooral heel veel kool. Bijna alle soep die we kregen was gemaakt van aardappel met kool en chorizo. In dit deel van Spanje zijn ze ook weer dol op de stenen muurtjes. Het is volgens mij ook best moeilijk om die muurtjes zo mooi te krijgen. Eerder waren ze van grote en kleine keien, nu zijn ze van platte stukken steen. Sommige muurtjes zijn echt oud en daar groeien dan mossen op en varens. Verder zagen we steeds een soort smal huisje, soms versierd met een kruisje, en aan weers kanten dicht gemetseld met een soors snelbouwsteen op z'n kant. We vroegen ons af wat het was en waar het voor diende. Niemand wist het, maar uiteindelijk dachten we dat het was om bv groente/uien in de drogen. Dat bleek bijna goed, ze gebruiken het om granen in te drogen. Ik heb er foto's van genomen. Verder was ik vandaag onder de indruk van een Amerikaan die serieuze knie problemen had, en de afgelopen paar dagen helemaal niet mocht lopen. Hij had een auto gehuurd en reed de Peregrinos tegemoet. Zo bleef hij kontakt houden met iedereen. Vandaag haalden wij hem in terwijl hij met krukken de berg af liep. Langzaam maar volhardend! Hij had besloten om alles op alles te zetten om toch lopend in Santiago aan te komen.....al was het op krukken! Ik hoop dat het toch elke dag wat beter zal gaan en dit waar wordt voor hem.

ik voelde me ook een beetje triest vandaag. Het nomaden bestaan, het onderweg zijn, de ontmoeting met verschillende mensen en het ongecompliceerde leven stopt bijna. Zoals we elke dag bijna een stadje achter ons hebben gelaten, zo gaan we ook de Camino en het bij behorende leven achter ons laten. Het gevoel van vrijheid, de verrassing dat elk pad steeds weer brengt, het klimmen en dalen, de schoonheid van de natuur, en het ongewisse.....ik hou ervan! Natuurlijk is dit alles een metafoor voor het "gewone" leven, en is het de kunst om dit ook elke dag in België om me heen te zien en te voelen. Toch lijkt het allemaal zoveel gemakkelijker hier dan thuis. De dagelijkse beslommeringen nemen me natuurlijk straks weer in beslag, en dan is dat gevoel misschien ook weer weg. Gerard en ik die ons zo verbonden voelen met elkaar, gaat dat straks ook nog zo zijn? Het werkelijk fysiek samen "onderweg" zijn moet zich omzetten naar samen spiritueel onderweg zijn. Elke dag bewust de keuze maken of we rechtdoor, rechts- of linksaf gaan. Tijd nemen om terug te verbinden, te voelen wat voor ons van belang is. Ons leven simpeler maken. Zoals we ook het overtollige uit onze rugzakken gehaald hebben omdat we de last te zwaar vonden, zo willen ik ook kijken naar ons huis en de "spullen" die we hebben. Wordt ons leven makkelijker of moeilijker door die spullen? Ik zal proberen om overal een vraagteken achter te zetten en bewust opnieuw te kiezen. Door het lopen van de Camino weet ik dat ik een heel sterk mens ben, fysiek en mentaal. Niet alles hoeft meteen perfect te gaan, maar uiteindelijk haal ik mijn doel. Mijn lijf is soms spelbreker met mijn planning, dan moet ik fexibel en creatief zijn...planning is eigenlijk ook iets waar ik beter niet te veel aan moet doen.....veel laat zich niet dwingen en planning is typisch iets wat in je hoofd zit, en vraagt om te mislukken.....ik geloof dat ik voor mezelf een soort van ruwe schets kan maken voor de komende jaren, en de rest moet overlaten aan hoe het zich aandient. Zorgen maken heeft weinig zin, het gaat toch altijd net even anders. Bovendien kost het veel energie en vergeet je om je heen te kijken maar al het moois.....Onderweg zijn betekent ook loslaten. Loslaten omdat je verder gaat, niet omdat je niet genoten hebt. Overal neem je dan een gevoel van mee wat in je hart past. En in mijn hart past gelukkig heel veel........