Fijne voeten

Aangekomen in Sarria. Gisteren geslapen in Casa Olga, niet omdat we dat geboekt hadden, maar omdat de hostel dubbel geboekt had. We werden netjes opgewacht door Madam Olga, kregen een prachtige kamer met badkamer op de gang voor ons alleen! Bovendien wilde Madam Olga onze was ook nog wel doen......wat een heerlijk adresje! 's Avonds lekker gegeten in het dorpje en de andere Peregrinos gezien. Er waren nogal wat geblesseerden door de steile afdaling. Veel knieën vonden het pad naar beneden verre van leuk en waren gezwollen van ellende. Wij zijn nog maar eens dankbaar voor onze stokken! Deze nemen toch heel veel druk weg van de knieën, en helpen ons veilig de berg af te komen. Vanmorgen konden we ook uitslapen, want vandaag was een "makkelijke" dag. We hoefden maar 20 kilometer en volgens het boekje en de app zou de route weinig problemen geven. Dus de wekker om 8 uur, ontbijten in het dorp, en om 9 uur op pad. We waren het dorp nog niet uit of we zagen alweer een touristenbus staan. We herkende de bus, en wisten dat deze vol met Argentijnen zat. De hele groep was in gang geschoten en het was een kabaal van jawelste. Zo herken je dus de Peregrinos die net starten.....gekakel! Gelukkig was het snel over, want het eerste klimmetje diende zich aan, en het was meteen een pittige. Nog een paar klimmetjes verder zagen en hoorden we de busreizigers al niet meer. Het wordt nu toch echt drukker op de Camino. Het is zo jammer dat je nu ook een certificaat kunt krijgen als je 100 kilometer loopt. Het schijnt dat het hebben van een certificaat goed staat op je cv....deze mensen lopen dus niet vanuit een innerlijke motivatie, ze springen elke keer op de klaarstaande bus, die hun weer een paar kilometer verder brengt, en dan lopen ze weer een stukje. Van mij mag iedereen zijn eigen Camino lopen, maar moeten we elkaar wel respecteren. Toen we op een terrasje even wat gedronken hadden, en ik het harnas van mijn karretje weer om deed, was er een meneer die aan een tafeltje zat en me vroeg hoe dat nu beviel. De man zat met een heel groepje, zonder bagage, en met een wijntje en andere drank de boel te bekijken. Ik zei dat het heel goed beviel, en het voor mij dé manier was om de Camino te lopen.....daarop begon hij te lachen en zei dat er maar één goeie manier was.....en dat was door alles vooraf te boeken, en je bagage steeds naar je overnachtingsadres te sturen. Hierop schoot de hele tafel in de lach. Ik keek hem nog eens aan, en vroeg hem of het lopen van de Camino niet een metafoor was voor het leven? En of het dan niet raar was om een ander jouw "last" te laten dragen"? Met mijn stok tikte ik hem om zijn veel te dikke buik en zei hem dat het misschien verstandig was om aandacht te schenken aan zijn buik, en aan de drank die voor hem stond.....ik zei hem nog dat Sarria nog 10 kilometer verder lopen was, tijd genoeg om na te denken.......De hele tafel natuurlijk lachen, maar de man was stil.....ik heb hem ook niet meer gezien vanmiddag in Sarria.Gelukkig houden onze voeten en knieën het heel goed. Buiten de twee blaartjes in de tweede week heb ik geen blaren meer gehad, en doe ik niets speciaals meer voor mijn voeten. Behalve elke dag een bedanktje dat ze mij weer brengen waar ik heen wil, doe ik mijn schoenen en sokken uit, en laat ik mijn voeten lekker even in het zonnetje telkens als we stoppen. Blijkbaar vinden ze dit erg fijn! Ook Gerard heeft geen problemen meer. Het is bijzonder om te bedenken dat die voetjes je al zover gebracht hebben, en er niets aan te zien is! Met onze tanden is het anders gesteld.....Gerard heeft op een banaan de helft van een kies afgebroken, en ik ben een "facing" kwijt geraakt van mijn hoektand, toen ik een overheerlijk broodje at.....We hopen dat het hierbij blijft en we straks niet huppelend maar zonder tandjes in Santiago aankomen.Vandaag was weer een prachtige route! Door een sprookjesbos, waar je overal de kabouters en feeën zou verwachten. Langs de holle wegen die honderden jaren oud moeten zijn. Door gehuchtjes met enkele boerderijen. De natuur in Galicië is er een van overdaad. Vijgenbomen groeien hier als onkruid, net als de appel en walnoten bomen. Er zitten zoveel vruchten aan dat ze niet eens allemaal geplukt worden, en het ruikt dan ook vaak naar gistende fruit. Tamme kastanjebomen die zo dik zijn dat je je er achter kunt verstoppen, en dat in een heuvelachtig landschap. Er zijn geen andere geluiden dan die van vogels en koeien. Heel soms hoor je nog ergens een trekker of een verdwaalde auto, maar veel is het niet. Pas toen we in de buurt van Sarria kwamen kwamen ook de stadse geluiden weer terug. Geroezemoes en mensen die verbaasd kijken als je "bon dias" zegt.....het fijne van de stad is natuurlijk de keuze die je hebt in eten, maar als we morgen Sarria weer achter ons laten en we alleen de koe en de vogel horen, vind ik het best. Ik eet wel wat er is!