Poncho's

Aangekomen in Ribadiso. Gisterenavond vond Gerard het toch nodig om mij te waarschuwen voor het weer van vandaag. Ik moest me instellen op een dag forse regen. Natuurlijk was ik niet blij met deze boodschap. Niet alleen omdat het dus zou gaan regenen, maar ook omdat ik mezelf had beloofd om niet meer vooruit te kijken.....Maar goed je weet het dan, en wat moet je er dan mee? Tot nu toe zijn alle regenvoorspellingen fout geweest, dus ik ging naar bed met een groot vertrouwen dat ook vandaag de zon onze metgezel zou zijn. Het begon vanmorgen in iedergeval droog. We konden zelfs 2 sterren zien, dus heel erg bewolkt kon het ook niet zijn. Na een ontbijtje in de hostel vertrokken we om iets voor 8, nog in het donker. Het was helemaal niet koud, en toen we de eerste paar groepjes voorbij gelopen waren, was het ook rustig lopen. Langzaam werd het licht, en wij liepen door de bossen. Langzaam begon het nu toch wel te motregenen, zo'n regen waarvan je niet weet wat je er mee aan moet. Een poncho lijkt veel te veel, en zonder word je toch echt nat. Eerst nog een poosje zonder poncho gelopen, en toen alles wel zo'n beetje nat was, de poncho aan. Een poncho is geen elegant kledingstuk, je ziet er uit als een spook, en als je een rugzak daagt lijk je een spook met een boggel. En zo liepen we dan, Gerard met een grote boggel, en ik als een spook met een karretje. Halverwege de route van vandaag stopten we bij een tentje langs de weg. We vroegen mensen die er net vandaan kwamen hoe het eten was....een aanrader, dus daar neergestreken. Gerard was door die natte boel helemaal koud geworden, en ik had honger. Het was voor de uitbaatster een "overval" al die Peregrinos, maar het eten was zo heerlijk! Gegrilde groente, chorizo kroketjes en varkensvlees met paprika en aardappel. Allemaal zo anders dan wat we de afgelopen maand steeds  gegeten hebben. We hebben ons er dus aan tegoed gedaan, en daar werden we ook weer warm van. Toen we uitgegeten waren zagen we dat het gestopt was met zachtjes regenen.....alles grijs en heel nat. We moesten toch nog wel een kilometer of 9, en die hebben we dan ook in de regen gelopen. Veel klimmen en dalen vandaag, en door die poncho zie je niet erg veel van de omgeving. Alles ruikt wel heel lekker, maar jij zit in die poncho. Wel is het fijn om te luisteren naar het tikken van de regen op de poncho. Het is een geruststellend geluid en omdat je toch niets aan het weer kunt doen kan je maar beter genieten van wat er wel is. Er waren niet veel Peregrinos meer onderweg, ze waren bijna allemaal afgehaakt toen het echt ging regenen. Ik ben blij dat wij door gegaan zijn. Gewoon er het beste van maken en je stemming niet laten beïnvloeden door het weer. We konden af en toe ook nog wel iets tegen elkaar zeggen. Niet als we de heuvel op moesten, maar wel als we er weer af gingen. Praten over dat verrassende gevoel wat we hebben, wat nog net zo is als toen we elkaar net leerden kennen....36 jaar geleden....Hoe is het mogelijk dat dat kan! Van buiten zijn we niet meer hetzelfde als toen, maar van binnen is het nog net zo. Praten over hoe en waar we willen gaan wonen. Hoe ons volgende huis eruit moet zien en hoe leuk het is om een huisje te gaan zoeken voor ons twee. En dat allemaal in de regen. Toch hoop ik dat we morgen weer zonder poncho op pad kunnen