Köszeg

Wat een dag vandaag, pfft! Gisteren kwam de burgemeester, een gezellige man die van alles wilde weten. Lastig was wel dat hij geen woord engels en heeeel weinig duits kon. Gelukkig bleken de jongelui die alles regelden studenten engels te zijn en zij verzorgden de vertaling over en weer. De burgemeester had een zak vijgen meegenomen en wij namen hem en twee tolken dan weer mee naar het lokale restaurant om traditioneel hongaars te gaan eten. Het was een leuke avond! Vanmorgen werden we tegen 6 uur wakker in onze "king size".... We hebben heerlijk geslapen en om half 7 stonden we bij de coop winkel op de stoep om ons ontbijtje te halen. De route vandaag was wel beschreven maar klopte niet vertelde de burgemeester gisterenavond. Gelukkig had hij de route opnieuw bepijld en moesten we ons niet druk maken. Het zou voor het grootste deel door het bos zijn, schaduw geven ,en prachtig om te lopen! Hij had gelijk, alleen hielden de pijlen op toen we vlakbij de oosterijkse grens waren. Diep in het bos stonden we een beetje naar elkaar te kijken en ons af te vragen waar we misschien iets gemist hadden......natuurlijk heeft dat allemaal geen zin tenzij je terug wilt lopen, en dat wil ik dan weer niet. Gelukkig hebben we een appje waarmee we onszelf kunnen lokaliseren en hebben we daarop ook de kaarten van alle landen waar we doorheen lopen. Dus op de app verder.....tot het niet verder leek te gaan. Eerst sprong er nog een klein reetje voor onze voeten weg en vonden we sporen van edelherten, maar toen stonden we voor een groot omgeploegd veld. Geen pad te zien, laat staan een weg. Dwars door het opgeploegde veld naar het vlgde veld richting dorpje waar we intussen wel de kerktoren van zagen. In het dorp aangekomen opzoek naar een café voor koffie. We zaten daar tussen de werkmannen maar vooral oude mannetjes die al aan het bier zaten onze koffie te drinken op de veranda. Ik had mijn karretje naast de oprit gelegd bij de rugzakken van de mannen. Plotseling hoorden we een boel gekraakt en reed er een auto achteruit de oprit af over mijn karretje. Gerard sprong op rukte het portier open en schold de man op z'n Gerard's de huid vol. Dat kon die man ook, dus dat ging lekker. De man wilde doorrijden, vond dat ik mijn kar ergens anders neer had moeten leggen en verloor helemaal uit het oog dat hij dwars over het terras reed. Uiteindelijk bedaarden de gemoederen wat en kwam de man, die eigenaar van het café bleek te zijn, de auto uit. Nog niet om een oplossing te zoeken, maar dat veranderde toen Gerard vroeg om politie. Hij belde met de lokale tuingereedschappen man die even later op de zitmaaier aan kwam rijden. Er werd een ander oud wieletje opgezet wat wel even meekon dus konden we weer op weg. Ondertussen bedachten we wel dat er beter naar het wieltje gekeken moest worden en besloten we dat aan de oostenrijkse kant te doen, kwesie van taal. Daar aangekomen kwamen we weer zo'n ongelooflijk vriendelijke mevrouw tegen die ons inviteerde bij haar thuis om wat te eten en drinken....helaas moesten we dat afslaan toen we hoorden dat de fietsenmaker tot 12 uur open was, en daarna pas weer om 3 uur. De fietsenmaker bleek een supermarkt annex café en fietsverhuur/reparatie te zijn. Top dus! Met een koel drankje konden we de zaak afwachten.....en dat moest ook want het probleem was toch een beetje ingewikkelder dan gedacht. De vader moest erbij komen om het op te lossen. Inmiddels ging de winkel dicht, maar dat was geen probleem want we hadden heerlijk gerookt vlees uit eigen slachterij/rokerij en zaten op een bankje 20 meter verderop. Gerad heeft samen met de vader kogellagers gezet zodat het wieltje ook de vlgde zoveel kilometers nog meekan. Super! Inmiddels waren we veel tijd verloren, maar ook veel km ters gelopen. Tijd voor een volgend plan! Een bus plan deze keer. Volgens de app zouden we nog zo'n 15 km moeten en het was inmiddels ook al erg warm. Vanuit Oostenrijk bleek er geen bus te gaan naar Köszeg, dus weer naar hongarije lopen, een paar kilometer terug, daar was de bus een half uur daarvoor door het dorp gekomen. Anderhalfuur wachten gingen we dus met een drankje in de schaduw. De bus gepakt en zonder problemen onze slaapplek gevonden. Een prachtige legerbasis uit vervlogen tijden midden in een park. De bewaker sprak geen woord anders, wees op een kaartje in welk gebouw we moesten zijn, en op een aangeplakt briefje met telefoon nummer van ene Vincent die alles zou regelen. De deur van het gebouw zat op slot, Vincent nam niet op en het beloofde zwembad was niet open.....alles zat dus tegen. Gelukkig begreep de bewaker dat Vincent echt moest komen, en had hij nog een ander telefoonnummer. Inmiddels hebben we dus een kamer in een verlaten vleugel van het gebouw. Ruimte zat, dat wel, er kunnen 120 mensen slapen. Het is fijn te weten dat er morgen weer een dag is, maar zo avontuurlijk als vandaag hoeft ook niet. Ik ben er moe van!