Narda

We hebben het vlakke land achter ons gelaten en zijn in heuvelachtig landschap terecht gekomen. Veel mooier maar ook op en neer natuurlijk. Dat was dus wennen..... Hoe prachtig het vandaag ook was, ik ben er geloof ik effe klaar mee. Het valt me zwaar, ik wil een schone fatsoenlijke kamer met badkamer en een lekker schoon bed, en een zwembad! Eigenlijk wil ik nu even naar huis, bijkomen..... Bovendien kan ik er (nog) niet mee omgaan dat Michael maar met ons meeloopt. Dat gelul over de benzineprijs, europese politiek, waar hij toch niets van begrijpt, en zijn krenterigheid irriteren me mateloos. Gisteren hadden wij nog even wat ontbijt gehaald bij de supermarkt. Vanmorgen met 3 aan het ontbijt, gaat hij na het ontbijt snel vooruit lopen naar de supermarkt "to pick up an item" ......Komen we even later daar ook, staat hij een chocoladebroodje te eten.....daar krijg ik zo'n jeuk van......, snel je eigen biertje betalen en dan roepen " ik heb betaald" bah niks voor mij. En dan ook nog de hele dag over geld praten, ik wil dat gewoon niet. Op de Camino waren er veel meer mensen, en als je klaar was met iemand dan liep je door. Wilde je samen lopen dan deed je dat ook. Nu lijkt het alsof ik die keus niet heb. Gerard vindt het allemaal niet zo erg, ik wel. Ik wilde samen met hem lopen en de avonturen beleven, in de natuur zijn en ons verbonden voelen. We hebben ons speciaal niet aangesloten bij een groep.....
Ok, ik ben aan het klagen, dat is waar, maar zo is het nu gewoon even. Ik ga natuurllijk niet blijven klagen maar aktie ondernemen, hopelijk met resultaat.....