We gaan nog niet naar huis

Aangekomen in Molinaseca. Vandaag misschien wel de mooiste dag gehad van de Camino. We wilden perse niet te vroeg vertrekken en in het donker lopen, dus het was half 9 toen we vertrokken. Door het dorp omhoog, en verder omhoog over geiten- en keienpaden, steeds maar verder omhoog. Na 5 km klimmen gelukkig een plekje om even te stoppen.....een winkeltje waar je ook een hard gekookt eitje en een brood kon kopen....heerlijk! Bovendien hadden ze ook koffie en thee. De zon was al even aan het schijnen, maar het was ook koud....een soort wintersportweer. Ook roken we de geur van de openhaard. De huisjes zijn gemaakt van gestapelde stenen en hout, en als ze instorten dan staat er gewoon een ingestort huis. De straatjes van de dorpjes waar we doorliepen waren gewoon brede geitenpaden, niks aangelegd, geen asfalt. Na onze stop nog eens twee kilometer klimmen, steeds hoger kwamen we, en om ons heen het prachtige uitzicht van harde rauwe natuur. De dalen waren gevuld met de wolken, en wij liepen maar in de zon. Het pad slingerd zich omhoog en nergens zie je iets van het ijzeren kruis totdat je er vlak bij bent. Een enorme hoop stenen, met daarin een hoge paal met een ijzeren kruis. Er waren vrij veel mensen, en toen we even verder keken stonden er twee touristen busjes.....zooo jammer! Veel van de Peregrinos stonden met hun steentjes erg geëmotioneerd bij de Cruz de Ferro, ieder met z'n eigen verdriet. Gerard zag een man die de as van zijn vrouw wilde uitstrooien, en hem vroeg om foto's te maken......die man had ook zo'n vreselijk verdriet......Maar er waren ook mensen die misschien de symboliek van de Cruz de Ferro niet kende, en bovenop de stenen klommen, om zich lachend te laten fotograferen......Voor mij was het contrast te groot, en ik was blij dat ik gisteren mijn eigen "momentje" al beleefd had. De touristen die er waren konden blijkbaar ook nog een stukje Camino lopen, dus het was erg druk voor een paar kilometer, maar gelukkig stond de bus er weer snel om ze op te pikken.....vanaf dat moment was het weer weergaloos, wat een uitzicht! En  dan natuurlijk de daling....steil, moeilijk en lang. Er zat werkelijk geen stukje pad in wat egaal was. Toen we in Molinaseca aankwamen waren we blij dat we ons onderkomen snel vonden, konden douchen en onze kleren konden laten wassen. Drogen kon dan weer niet dus nu hangt alles hier vol met onze was. Het is een leuk dorpje met veel terrasjes, en we zullen vast wel iets lekkers kunnen eten....inmiddels horen we ook heerlijke spaanse live muziek.....wat een dag...zo mooi!

Vanmorgen vroeg een vriendin of we al voelden dat we steeds dichter bij Santiago komen, en het dan weer klaar is met ons avontuur.....en of we niet erg terug verlangden naar huis.....Natuurlijk missen we "thuis", de kinderen, Maxim....ons gewone leventje, vrienden en de veiligheid van ons huis. Maar de spirituele en emotionele reis die we nu samen maken is nog niet af. We hebben nog een stuk te gaan. Ze zeggen dat het allemaal tijdens het laatste stuk op z'n plaats valt, ik weet niet of dat ook echt gaat gebeuren, ik laat het allemaal over me heen komen. Ik probeer het te ondergaan, te voelen wat het allemaal met me doet, en wat het te weeg brengt. Dus morgen gaan we weer op pad! Piet zei dat het doel van wandelen, onderweg zijn is.....We zijn nog steeds onderweg en over een kilometer of 200 komen we aan in Satiago de Compostela. Ik wil graag thuiskomen bij mezelf, en thuis zijn bij mezelf...... En ik krijg steeds meer het gevoel dat dat zo is