Cruz de Ferro

Aangekomen in Rabanal del Camino. Gisteren avond een gezamelijke heerlijke maaltijd, lekker geslapen en een goed ontbijt......dus we konden weer prima stappen! Bovendien was het voor vandaag maar 15 km, met elke 5 km een dorpje. Het was weer een prachtige wandeling door glooiend landschap met struiken en bomen. Het was fris en nat van de nacht en fijn wandelweer dus. Ik kon ook weer aardig meekomen en voel me goed. Onderweg heel veel kruisjes.....misschien om geliefden te herdenken tijdens hun Camino? Ik weet het eigenlijk niet, maar het waren er vandaag opvallend veel. Op het eerste stuk van de Camino zie je ook zoveel kruizen.....maar die zijn dan van de mensen die het eerste stuk niet zijn doorgekomen, en overleden zijn. Sommige kruizen zijn dan weer bedekt met steentjes die er door de Peregrinos opgelegd worden, soms worden er ook briefjes bijgelegd. Het is best indrukwekkend om langs die kruizen te lopen.....toch maar weer iemand die dacht in Santiago te zullen eindigen om dan naar huis te gaan, maar die nu ergens langs de route zijn of haar eindstation gevonden heeft. Aan de andere kant is het vast een mooie dood geweest. Als je niet denkt dat je fysiek in orde bent, begin je niet aan de Camino, dus waarschijnlijk heeft de dood hem of haar overvallen. Midden in de prachtige natuur, misschien met een zonnetje erbij, vogeltjes op de achtergrond en omringt door de geur van kruiden.....

Vandaag zijn we dus bezig met de kruizen langs de weg, maar ook met het ijzeren kruis op de berg waar we morgenochtend langs zullen komen. Bij het Cruz de Ferro bidden de Pelgrims al eeuwen om de verlichting van hun zonden. Nu staan de Peregrinos vooral stil bij de Cruz de Ferro om er symbolisch afstand te doen van iets in hun leven. Dat kan een diepe pijn zijn, maar ook een geliefde, een terugkerend gedrag wat je liever niet hebt etc etc. Je neemt hiervoor een steentje mee van huis, en laat het achter bij het kruis. Gisteren sprak ik met iemand die de as van haar vader daar achter gaat laten, en een ander wilde haar vooroordelen bij het kruis laten.....ik vind dat allemaal mooie gedachten, en heb zelf natuurlijk ook nagedacht of ik iets zou willen achterlaten, en wat zou het dan zijn? Moet ik het verdriet over het gemis van mijn moeder achterlaten? Moet ik die kantjes van mijn karakter die ik liever niet zie bij het kruis deponeren? Of misschien het feit dat ik geen carrière vrouw geworden ben, wat ik wel gewild heb.....maar dan had ik weer een schuldgevoel gehad omdat ik er misschien niet geweest zou zijn voor de kinderen....weer een steen in mijn zak....Mijn leven zit natuurlijk ook vol met onvervulde wensen en verlangens, tegenstrijdigheden en schuldgevoelens......gelukkig ben ik de boosheid, wat ook verdriet is, voor het overgrote deel gaan omarmen waardoor het anders werd. Ik ben eigenlijk heel dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt, het heeft me gevormd, mild gemaakt en vooral heel blij en gelukkig. Ik ben bij dat ik zo'n sterk mensje ben dat ik tegen de verdrukking in geboren ben. Ik ben intens gelukkig met mijn prachtige kinderen die uitgegroeid zijn tot grote volwassen mannen, die richting geven aan hun leven en verantwoordelijkheid nemen voor wie ze zijn. Die nu hun partners kiezen en zelf ouder worden, en mij Oma gemaakt hebben....... Ik ben heel gelukkig met mijn lieve Gerard.....al zo lang en nog steeds zo intens. We verschillen zo veel van elkaar maar kunnen elkaar accepteren, zonder te willen veranderen.....zou dat onvoorwaardelijke liefde zijn? En dan sta ik morgen op de berg bij het kruis.......ik geloof dat ik helemaal niets wil achterlaten! Ik voel me goed bij wie ik ben, heb het gevoel dat ik deel ben van alles om mij heen, en dat alles ook in mij vertregenwoordigd is. Mijn rugzak is in balans, ik voel me zen!