De berg, mijn lijf en ik

De weersverwachting voor vandaag was heet en regen dus om kwart over 7 vanmorgen liepen we samen door de straten van Pamlona. Gisteren was er feest en  lagen de blikjes, glazen en andere rotzooi nog op straat. Overal kwamen de Pelgrim vandaan en stilletjes lieten we Pamplona weer achter ons. Toen we een kilometer of 5 buiten Pamlona waren liepen we door prachtige velden van uitgebloeide zonnebloemen op golvende heuvels. In de verte zag ik de Alto del Perdon liggen......een grote klim weer vandaag. Eerst een aantal kilometers langzaam omhoog. Het pad werd steeds moeilijker door de grote keien die er lagen en ook werd het steeds smaller. Mijn lijf wil zo'n berg gewoon eigenlijk niet op! Overal voel ik de weerstand en de verzuring. Benen worden zwaar en gaan pijn doen en als ik sneller dan een slak ga wordt het helemaal niets. Graag had ik een lichaam gehad wat zo'n berg op zou rennen en dan zonder pijn.....iedereen voorbij, niet buiten adem, en lachend op de top! Omdat dat niet zo is moet ik toch maar vrede sluiten met mijn lijf zoals het is.....en dat heb ik gedaan. Trager dan een langzame hoogbejaarde ben ik de berg opgeslopen. Ik hoefde niet tussendoor op adem te komen, zo langzaam. Hele kleine stapjes en geholpen door mijn stokken steeds een stukje dichter bij de top. Het voelde goed om te luisteren naar mijn lijf en toen ik bovenstond voelde ik me superwoman! 

P.s.......ik heb een rol wc papier achtergelaten en een heel klein doosje wasmiddel om kleding te wassen.