De Berg, Haar lijf en hoe ik het zag!!!

Vanmorgen liep ze naast me door Pamplona. Zoals gebruikelijk in het eerste half uur alsof ze de vierdaagse aan het lopen is. Natuurlijk keek ik ook op tegen die lange hoge berg. Maar ja , mijn motto werkt tot nu toe: Gewoon het ene voetje voor het andere schuiven!! Onderaan de berg zie je inderdaad bijna de hele 5 a 6 Km die je gestadig omhoog moet en dit keer over alleen maar losse stenen waartussen een smal paadje "gelopen" was door onze voorgangers de Peregrinos. Het stijgen gaat mij "relatief" makkelijker af dan het dalen.Bij Paulien is dat precies andersom. Toch is het niet zoals ze het zelf ervaart. Zeker geen hoogbejaarde die als een slak de berg op kruipt!! Gewoon haar tempo zoeken en dat volgen. Soms.......Heeeel soms komt er eens iemand voorbij haar, maar daar zie je dan ook aan af dat die waarschijnlijk z'n hele leven al niets anders doet dan bergen oprennen. Om ons heen zien we alleen maar anderen bijna stuk gaan, maar P. Stapt gewoon door!! Ik ben trots op haar!! (En op me zelf uiteraard!)

trouwens nog vergeten te zeggen dat de beloning toen we boven op de berg waren alweer op onszat te "wachten" onze Koreaanse was net haar gitaar aan het uitpakken en begon weer te spelen. Wat is dat toch een traktatie na zo'n klim. We zijn niet de enigen die er zo van genieten. Een Duitse vrouw waarmee we vanmoren Pamplona uitliepen, kwam ook staan luisteren en heeft tijdens de hele recitel stil staan huilen van emotie. Ook dat is de Camino