Bedankt

Lieve allemaal, bedankt voor al jullie aanmoedigingen en lieve woorden die we kregen tijdens onze tocht door Spanje. Morgen vliegen we weer naar huis, dan gaat het normale leven weer beginnen....of toch niet? Het gaat nooit meer zijn zoals voor de Camino. Wandelen doet iets met je, het ritme van het lopen, de traagheid en het zelfdoen maken dat er een bijzondere stroom opgang komt. Een stroom waar je anders volledig aan voorbij gaat door de snelheid van het "normale" leven. Door de traagheid van het lopen krijgt afstand een andere betekenis. 25 kilometer is in een heuvelachtige omgeving al snel een uur of 6 lopen. In die uren heb je tijd om echt om je heen te kijken, en te zien wat er allemaal is, ook het kleine mooie bloempje. Bovendien ruik je de natuur van koeievlaai tot de munt die langs de weg groeit. Gaan lopen net voor zonsopgang geeft je de kans om bij de geboorte van de dag te zijn. Het wonder wat zich elke morgen weer voltrekt, en waar we zelfs niet meer aan denken, zo gewoon vinden we het. Wandelen laat je voelen hoe klein je bent in het geheel van de schepping. Hoe wij onszelf overschatten, en de natuur willen beheersen. Hoe we daardoor de natuur onherstelbaar beschadigen, en een veel te grote stempel drukken op onze omgeving. Als je over de eeuwenoude paden loopt die bestaan uit grote en kleine kiezels waar duizenden mensen overheen gelopen hebben, en ze er nog net zo onmogelijk bijliggen, vraag je je toch af waarom we niet liever meewerken met de natuur. Omdat de Camino een metafoor voor het leven is, en je tijdens de wandelingen elke dag ook tijd hebt om na te denken, groeit er een besef van je plaats in de keten van het leven. Je hebt bovendien de tijd om alle gebeurtenissen en relaties eens de revu te laten passeren zonder te veel invloed van buitenaf. Vaak moet je jezelf vergeven, vaak ook die ander......een lauterend proces. Lief en begripvol zijn voor jezelf is immers iets wat we in onze cultuur niet te veel meekrijgen, maar ik denk toch dat dit de sleutel is tot veel innerlijke rust. Naar jezelf durven kijken en jezelf ook echt zien, met alles erop en eraan, het is een "dingetje"! Maar het is net als die berg die je beklimt.... De weg naar boven is lastig en vermoeiend, maar eenmaal boven komt het uitzicht en het gevoel van de voldoening boven te zijn. Je kunt niet eerder van het uitzicht genieten dan eerst de berg te beklimmen. 

Morgen pakken we het vliegtuig terug naar huis. Ik weet niet of ik er echt klaar voor ben. Het lijkt wel of ik er een beetje bang voor ben. Bang denk ik om het Camino gevoel kwijt te raken. Toch is het zo dat je op Camino elke dag verder trekt, op een enkele rustdag na. Dan denk je ook niet,  "als ik het gevoel van vandaag maar niet kwijt raak". Elke dag ben ik begonnen met een nieuwschierigheid naar wat de dag mij zou brengen. Achter elke heuvel weer iets moois, na het bospad, de weg door de velden. Alles heb ik in me opgenomen en zoekt zijn weg in mijn lichaam. Waarom zou dat niet zo zijn met de volgende stap die we gaan maken? We gaan naar huis, niet terug naar huis, maar verder naar huis. We zijn immers ons hele leven onderweg, of we nu thuis zijn of op Camino. Het bewust worden van het "onderweg" zijn fysiek of spiritueel is misschien wel een van de mooiste geschenken van de Camino. De rugzak als metafoor voor wat je allemaal meesleept in je leven. Wat heb ik echt nodig, wat wil ik meedragen, wat is van mij en wat wil ik kwijt. Kan ik het gewicht wel dragen?, of heb ik teveel in mijn rugzak zitten...allemaal vragen die ik mezelf gesteld heb, maar ook beantwoord. Ik kan echt zeggen dat ik gelukkig, tevreden en met een lichte rugzak in Santiago de Compostela ben aangekomen. Ik ben me ervan bewust dat ik nu even een tijdelijke pauze inlas voor het fysiek "onderweg" zijn, maar dat spiritueel onderweg zijn altijd doorgaat, alleen nu nog bewuster.

Jullie berichtjes op de blog, maar ook in mails en Whatsapp hebben mij geholpen om de verschillende heuvels te beklimmen, het uitzicht werkelijk te zien en daarna zonder angst de afdalingen in te zetten......steeds verwonderd over alles wat er op mijn pad kwam.

Paulien