Santiago de Compostela

We zijn aangekomen in Santiago de Compostela! Wat een bijzondere dag is het geworden. Je kunt je allerlei voorstellingen maken van hoe het zal zijn als je na zoveel kilometer in Santiago aankomt, maar het is toch altijd anders. Vanmorgen hebben we rustig aan gedaan want het was maar 20 kilometer naar Santiago. Voor ons is dat ongeveer een 5 uur lopen. Wij denken eigenlijk niet zozeer meer in kilometers maar in tijd. Zit er veel klimmen in dan lopen we niet harder dan zo'n 3 à 3 en een halve kilometer, anders een kilometer of 4 per uur inclusief stops. Vanmorgen waren we dus de laatsten die de hostel verlieten. Buiten goot het, en het zag er ook niet naar uit dat wachten ons zou helpen, dus gingen we met poncho, gators en veel moed de deur uit. Tjonge jonge, wat een weer....het hield niet op, sterker nog, de slagregens werden afgewisseld door hevige regens en windvlagen. Na een kilometer of 7 gelukkig de eerste kroeg, dus even uit de regen. Overal natuurlijk Peregrinos. De sfeer was goed, iedereen zat vol adrenaline, net als wij. Na een kwartiertje toch weer verder, want aankomen gaat niet vanzelf. Onderweg haalden we een oude mevrouw in uit Amerika. Ik vroeg hoe het met haar was, en vanonder de cappuchon van haar poncho keek ze me aan met van die ogen die bijna op huilen stonden. Ik sloeg mijn ponchoarm om haar heen, en vroeg wat er aan de hand was.... Ze was erg moe want er was iets fout gegaan. Gisteren had ze ingechecked in een hostel en had om 9 uur 2 slaappillen genomen, ze dacht dat ze anders niet kon slapen. Om half 1 's nachts was ze wakker geschrokken en had ze op haar Minnie Mouse horloge gekeken en gedacht dat het 6 uur 's ochtends was. Ze was opgestaan, had haar spullen gepakt en was met haar hoofdlampje aan gaan lopen......na een uur of twee in de regen gelopen te hebben vond ze het wel raar dat het maar niet licht werd, maar misschien lag dat wel aan het slechte weer?  Op een gegeven moment keek ze op haar horloge en realiseerde zich dat het 4 uur 's nachts was. Wat ga je dan doen? Terug wil je niet meer, dus dan maar doorlopen. En zo liep ze vannacht alleen door de bossen over de heel erg modderige paden. Toen ze om 6 uur langs een Pension kwam en er een lichtje zag branden, heeft ze daar aangebeld. Niemand deed open, maar toen ze aan de deurknop voelde, bleek de deur open.....Ze heeft er een uurtje op een bank gelegen en aan iemand een kopje thee gevraagd.  Om 7 uur is ze samen vertrokken met een groepje uit het pension. Ze heeft alles op alles gezet om het groepje bij te blijven tot het licht werd, toen heeft ze het eerste cafè genomen wat ze zag voor een ontbijtje. Wat een dappere vrouw! Ik schatte haar op zeker 70 jaar en vanmiddag stond ze in de rij om haar Compostela te halen.....1 dag te vroeg! 

Na het horen van dit verhaal liepen Gerard en ik een beetje stil door. Het water liep toch door de poncho over mijn rug, mijn schoenen waren weer volgelopen, en een bril dragen was niet mogelijk. We moesten nog een behoorlijk bergje op, want boven aan Monte de Gozo staat het monument ter ere van het bezoek van de Paus. Eens daarvoorbij zie je Santiago liggen, en gaat het allemaal zo'n beetje naar beneden. Uiteindelijk kwamen we op het plein met de Kathedraal. Jammer genoeg staat deze in de steigers. De grote ontlading zou er moeten komen, maar we stonden een beetje te kijken naar mekaar en om ons heen. Dit was het dan? En ja dit was het! Gelukkig is er een soort gallerij waar je een beetje droog staat, dus gingen we daar even uitzoeken waar ons apartement was. Op dat moment kwamen er een man en een vrouw naar ons toe die ons in het Nederlands aanspraken.....Of we Pelgrims waren, en waar we begonnen waren, en dat ze ons feliciteerden met onze aankomst.....wat was dat leuk, werden we binnen gehaald door wildvreemden! Ook dat is de Camino.......Inmiddels hebben we een heerlijk apartement, warm en gezellig. De was zit in onze eigen wasmachine, en de schoenen staan al te drogen. We hebben meer dan een uur in de rij gestaan om onze Compostela te halen, en hebben er een borreltje op gedronken. Nu gaan we eerst eens lekker slapen met de wetenschap dat we morgen niets hoeven. We willen morgen wakker worden, en dan gewoon nog eens gaan slapen. We zijn vooral dankbaar voor de prachtige tocht die we hebben mogen maken, de voetjes die zo ongeschonden zijn gebleven en de kracht die we hebben opgedaan. Het was een prachtig avontuur, en ik vraag me af of het bij deze ene reis zal blijven......