Accepteren en loslaten.....

Vanmorgen om kwart voor 7 waren we weer op pad en ik had nog geen honderd meter  gelopen of ik voelde iets branden op mijn linker hak....verdomme een blaar! We liepen op de winkelstraat waar ze bezig waren de straat schoon te spuiten, maar onder een lantaarnpaal stond een bankje dus daar even gekeken.....een kleintje, blaren pleister erop, afplakken en door. Een paar kilometer verder voelde ik de andere hak prikken.....dat verzin je toch niet! Weer stoppen, plakken etc..... Onze volgende stop was Navarette, zo' 12 en een halve kilometer van Logroño. Ik was al opgestaan met een soort van melangolisch gevoel, zat vandaag niet lekker in mijn velletje, en die voeten bleven toch pijn doen. In Navarette koffie gedronken en schoenen gewisseld. Mijn open Keen sandalen in de tas en mijn waterdichte schoenen aan. Of de duvel er mee speelde maar toen we net Navarette uitliepen voelden we de eerste druppels.....regenjasje aan en mijn ipod maar eens boven gehaald. Tot nu toe nog geen behoefte gehad aan muziek, maar vandaag wel....... Even in mijn eigen zone luisteren naar mooie muziek. 

Ik vroeg me af waarom ik me zo melangolisch en kwetsbaar voelde, maar kon niets bedenken....het was niet die blaar, niet de regen, geen idee.....en je toch zo voelen.....intussen liepen we maar door, het landschap vandaag mooi maar niet heel bijzonder. Veel wegen die we over moesten, en af en toe liepen we ook gewoon langs de weg. Op het ritme van het stappen vroeg ik me af waarom ik eigenlijk een reden moest hebben om me niet goed te voelen. En als ik dan een reden zou hebben, zou die dan goed genoeg zijn?Intussen was de regen gestopt kon de poncho weer opgeruimd worden. Allemaal gedoe en lastig maar ik vraag me niet af waarom het regent, ik accepteer het, trek een jas aan en wacht tot het over is. Als het dan droog is ben ik weer blij dat het niet te lang regende....zo zou ik natuurlijk ook kunnen omgaan met mijn melangolische gevoel.....ik hoef niet te weten waarom, ik hoef het niet niet te rechtvaardigen voor mezelf, niets uit te leggen......ik mag mij gewoon zo voelen!

Met mijn oortjes in liep ik verder, genietend van de muziek......In de verte zag ik een stuk blauwe lucht, we waren bijna in Nájera.