Het weerbericht

22 september 2014 - Calzadilla de los Hermanillos, Spanje

Aangekomen in Calzadilla de los Hermanillos.  Vannacht werd ik wakker van de storm. Onheilspellend waaide de wind door de hostel, wapperde de gordijnen, en lag ik om 3 uur vannacht te bedenken hoe ik het vandaag droog zou kunnen houden. Toen we opstonden om half 7, en op de weerapp van El Tiempo keken stond deze net als gisteren op regen.....grote hoeveelheden regen. Ook toen we in het eetzaaltje ons yoghurtje gingen eten en daar naar de tv keken, zagen we niets anders dan ellende komen. Ik had er al helemaal geen zin meer in. Het vooruitzicht om 27 km in de regen te lopen staat me echt zooo tegen... Ik wilde al voorstellen om met de bus te gaan, of nog beter een taxi, en om er dan op onze bestemming een lekkere verwen dag van te maken. Massage, lekker eten, extra slaapje.....en dan de regen op het raam horen tikken....mmmmm. Maar het regende nog niet, en Gerard had zoiets van, hup, we vertrekken nu, en als het gaat regenen, snel de poncho aan.....dus die dingen om je schoenen een beetje droog te houden vast aan, lange renbroek aan met daar overheen een korte broek, voor de zakken, en een windstoppertje op het t-shirt met lange mouwen. Gelukkig zat de route van vandaag beter inelkaar dan die van gisteren. Vandaag elke paar kilometer een dorp, zodat de route in delen geknipt was. Dat maakt het allemaal veel minder lang, en bovendien zag ik zo ook mogelijkheden om eventueel te schuilen. Bij het tweede dorp koffie gedronken, en nog steeds niet nat. Bij het derde dorp nog maar eens koffie, en nu met heerlijke koeken erbij.....nog steeds geen druppel....toen maar de schoenen drooghouders uitgedaan, windjack opgeborgen. Intussen is het landschap ook weer aangenamer geworden. Meer afwisseling, en af en toe ook groepen met bomen. Toen we door zo'n stuk liepen wat nog het meest leek op een heidelandschap, maar dan zonder heide, zochten we een laatste plek om even te stoppen en de voetjes te luchten. Ik zag een soort muurtje waar we op zouden kunnen zitten, dus daar stopten we. Het bleek een zwembad te zijn! Midden in het niets. Er zat geen water meer in, en was vervallen.....en gaf ons een surrealistisch gevoel. Er zal wel een keer een huis hebben gestaan, maar wij konden het niet ontdekken. Op de rand van het zwembad een appeltje en een paar koekjes gegeten en door voor het laatste stukje, inmiddels met af en toe een straaltje zon in de rug. Aangekomen in de hostel had Gerard een twee persoons kamer besproken met echte handdoeken en beddengoed.....en een eigen douche en wc. Wat een schatje is het toch! Ik baal er wel van dat ik naar de weerapp gekeken heb en ook nog eens de voorspellingen op tv......het was gewoon een frisse, prachtige dag en super om te wandelen!

Foto’s